Catalunya!

Vrijdag 20 juli 2012 Catalunya!

Na een ontbijtje vertrek ik uit de Gites zoals het officieel heette. Eerst neem ik beneden wat foto’s van het monument zoals ik gisteren beschreef. 

En....tot mijn grote verbazing staat er een “jeune fille” te douchen bij het bushokje. Wie gaat daar nou douchen? Er is verder niets, geen camping, ik zie geen riviertje... Ze loopt weg in het niets. 

De col, ik had het gisteren goed ingeschat, KNAL 15% en meer omhoog. Dan maak ik een fout die ik niet zou moeten maken met mijn kennis de van de Fransozen. Ik volg de borden   die ze geplaatst hebben in de richting La Vajol in plaats van dat ik de GPS-lijn volg. Die wijst zo lijkt het terug naar Les Illas. Het boekje beschrijft een steile helling die gaat afvlakken maar wat ik meemaak gaat andersom. Andersom klopt niet helemaal want 15% als vlak betitelen is niet juist maar het wordt nog erger. En dat met koude spieren. Om een hoek zie ik een regelrechte muur me uitdagen. We gaan boven de 20%! Lopend op een gegeven moment hoewel dat op dit wegdek en met zo’n 40 kilo fiets een hachelijke onderneming is. Oppassen niet weg te glijden want dan houd ik er niets meer aan. Gelukkig vlakt het na enkele tientallen meters weer iets af. En dan wordt het...een karrepoor waar pas geleden nog een diepe geul in gezet is. Vol met keien. ik ga terug naar de gps lijn, heel voorzichtig die 24% helling met kuilen en losse stenen weer af, continu bij

remmende. Leve de schijfrem! Nogal onlogisch vind ik de lijn en ga die volgen en inderdaad, dit rijdt soepeltjes omhoog zo tussen de 5 en 10% wisselend. Vlak voordat de verharding ophoudt komt er een boer aanfietsen die even met een jerrycan wat water gaat halen uit een bron. 

Ja Kok, hier zou jij blij van worden....

Hij zegt: het is maar een kilometer slechte weg en dan asfalt. Bon courage! Catalaans heb ik nog niet gehoord. 

Nog in Frankrijk, zicht op Catalunya 

Inderdaad over deze, zeker niet slechtste weg van de route, wel stijgende, bereik ik de grens. 

Een Franse vlinder, of toch een Spaanse?

die eigenlijk hier heen moet...

Een open ronde plek markeert die, met daarbij een monument voor Lluis Companys, ondermeer de toenmalige president van de Catalaanse regering (Generalitat) in1933.In 1934 werd hij door het leger gearresteerd nadat de Catalaanse onafhankelijkheid was uitgeroepen en veroordeeld tot 30 jaar cel. In februari 1936 volgde na een linkse verkiezingsoverwinning amnesty en Companys werd weer president in het autonome Catalonië. In de jaren die daarop volgen krijgen de communisten steeds meer macht, mede onder druk van de steunende Sovjet Unie. De anarchisten en Trotskisten verliezen hun invloed en de communisten worden oppermachtig. Companys verliest zijn  macht. Na de val van Barcelona in januari 1939 en de uiteindelijke vestiging van de Franco dictatuur vlucht Companys naar Frankrijk. Hij wordt echter door de Gestapo gearresteerd en uitgeleverd aan Franco. 

Na een maand lang vernederingen en martelingen wordt hij op 15 oktober 1940, als enige leidende president van een regio in Europa, doodgeschoten in een slotgracht van de het fort Montjuic in Barcelona. En nu...dus een held die herdacht wordt. Het olympisch stadion draagt ook zijn naam. Tot zover deze geschiedenisles die wellicht ook deels verklaart waarom Catalonië, nu de veertig jaren onderdrukking onder Franco, weer zo Catalaans is. 

De grens

Ik eet een banaan en drink wat druivensap. Ineens verschijnen er twee enorme honden op deze totaal verlaten plek. Maat St. Bernhard maar waarschijnlijk een plaatselijk herder variant en helemaal wit. Ze beginnen luid naar me te blaffen, wel van afstand. Onwillekeurig moet ik denken aan een horrorfilm van Stephen King met zo’n soort hond in een hoofdrol: https://www.youtube.com/watch?v=v0k21yeVMbM  Als er dan zowaar een auto langs rijdt zie ik de honden als een idioot met die auto meerennen. Hmmmmm, wat nu? Ik heb zo’n hondenverjaag apparaat bij me. Maar zou dat helpen tegen dit soort buitenboord maat honden? Ik ben er niet gerust op, de honden zijn nu uit het zicht en ik besluit mijn bijna drie kilo zware kettingslot los op het stuur te leggen. Een rol als in Cujo heb ik voor mezelf niet bepaald in gedachten, jammer voor die honden. Op de fiets dus, in de ene hand de hondenpieper en de andere hand het stuur met de ketting nabij. Ik heb bedacht dat ik die beesten maximaal binnen 500 meter tegen zou moeten komen. Nergens op gebaseerd natuurlijk, maar daarna meen ik me veilig te moeten voelen. Rechts van de weg hoor ik uit het struikgewas wat geblaat....dus toch herdershonden? De anticlimax, ze laten zich niet meer zien en ik suis omlaag, kom in een flits nog een zwoegende collega tegen de andere kant op. Dus mochten er berichten verschijnen over een gruwelijk voorval met fietser op de Col de Manrell, 724 meter hoog..., ik was het niet. 

Alras bereik is de eerste Catalaanse plaats in Spanje. O ja, er stond nog een tekst op een steen, ook al bent u nu van staat gewisseld, het is dezelfde natie, wat leeft die identiteit toch.

In La Vajol pak ik een uitgestorven terras en doe me tegoed aan een Entrepan de Tortilla en een Café amb llet, ofwel koffie met melk. En dan verder omlaag en omlaag, het lijkt vliegen, maar geen seconde onoplettendheid geoorloofd, kijk goed naar het wegdek, gaten, steentjes, bochten, een enkele auto. Niet afgesproken in mijn hoofd is dat er daarna ook weer fors geklommen moet worden. Zo tegen de 5% over ruim zes kilometer vind ik niet nog eventjes omhoog rijden, Bennie. Zeker niet met de koperen ploert die me teistert. Een stel Nederlanders in een auto, meer precies een Renault Espace juicht me toe, dat gebeurt wel vaker trouwens. Of lachen ze slechts over deze “Ciclista boig” 

Even een wandelingetje, haha

De fiets als statief

Er is een overnachtingsplek voor me geregeld iets ten westen van Girona. Dan blijkt er venijn in mijn GPS te zitten. Die geeft de nog te rijden afstand......hemelsbreed aan. En dat valt tegen met al die beklimmingen. Terwijl ik eerst denk uit te komen op een schappelijke 73 kilometer rijden, staat de teller aan het einde op bijna 98 kilometer. Ik denk de zwaarste rit tot nu toe en vast weer onverantwoord voor mijn lichaam. Zo voelt het wel een beetje. De rit voert, deels onverhard, wat klimt dat lastig, via Banyoles (ik heb niet meer de puf om nog een foto te maken van het bekende olympische meer) alwaar ik nog wat drinken en bananen koop en gaat dan via een soort van snelweg de C66, naar Girona. Onbegrijpelijk voor een Nederlander dat je hier mag fietsen, maar er zijn wielrenners die het voor hun plezier doen. Bij mij is dat afwezig op dat moment. Via de conglomeratie van Girona en plaatsen vindt ik uiteindelijk de eindbestemming van vandaag...en morgen, het dorpje Sant Dalmai, het is 20:30uur.

Wolken die me enige tijd afdekten, de avond valt.

Divendres, juliol 20, 2012 Catalunya!

Després d'esmorzar, sortir de les “Gites” com es diu oficialment. Primer acabar amb algunes fotos del monument tal com el vaig descriure ahir.

I .... al meu gran sorpresa un "jeune fille" a la dutxa a la parada d’autobús. Qui hi ha hi ha la dutxa? No hi ha res, no es pot acampar, no veig un riu ... Ella s'allunya en res.

La col, que ahir bona estima, Puff 15% i fins a més. Després comet un error que no he de fer amb el meu coneixement dels francesos. Que segueixi les indicacions que s'han col · locat en la direcció de la Vajol en lloc de la línia de GPS que segueixo. El que indica que sembla tornar a Les Illas. El fullet de Bennie descriu un pendent pronunciat és aplanat, però el que sento és al revés. Per contra no és cert no és tan plana com a dret el 15% no és correcta, però es posa pitjor. I amb els músculs freds. Al voltant d'una cantonada veig una paret recta per desafiar. Anem per sobre del 20%! Córrer en un punt que, si bé aquesta carretera i prop de 40 lliures de bici una empresa perillosa. Amb compte de no escapar perquè m'encanta res més. Afortunadament aplanat després d'uns metres cap enrere. I llavors els pobres ... un carro que ha estat recentment posat en un barranc profund. Ple de roques. Torno a la línia de GPS, amb molt de compte amb el 24% de pendent, amb sots i pedres soltes de nou, de forma contínua inhibitori. Visca el disc! Contra tota lògica, em sembla la línia i vagi que el segueixen i, de fet, aquest surti a la perfecció entre el 5 i el 10% mixta. Just abans que acaba el paviment s'arriba a un agricultor a bici aquí amb un bidó pot anar a buscar una mica d'aigua d'una deu.

Ell diu que és només un quilòmetre de distància i l'inconvenient que l'asfalt. Bon courage! Català no he escoltat.

De fet, en això, certament no és el pitjor dels camins de la ruta, però en augment, arribo a la frontera.

Un marques oberts tot el terreny que, juntament amb un monument a Lluís Companys, entre ells el llavors president del govern català (Generalitat) en 1933.

En 1934 va ser arrestat per l'exèrcit després de la independència català es va proclamar, i condemnat a 30 anys de presó. Al febrer de 1936 va seguir una victòria electoral d'esquerra i Companys d'amnistia va ser de nou president de la Catalunya autònoma. En els anys que segueixen als comunistes guanyar més poder, en part sota la pressió del respatller Unió Soviètica. Els anarquistes i els trotskistes perdre la seva influència i els comunistes són suprems. Companys perd el seu poder. Després de la caiguda de Barcelona el gener de 1939 i l'eventual establiment de la dictadura de Franco Companys de vol a França. Ell, però, per la Gestapo arrestat i extradit a Franco.

Després d'un mes de durada, la humiliació i la tortura, que és el 15 d'octubre de 1940, l'únic president d'una regió líder a Europa, un tret en un fossat de la fortalesa de Montjuïc a Barcelona. I ara ... a un heroi que es commemora. L'estadi Olímpic porta el seu nom. Fins ara, aquesta lliçó d'història que potser explica en part per Catalunya, ara quaranta anys d'opressió sota el franquisme, de nou com el català.

Puc menjar un plàtan i beure una mica de suc. Tot d'una, apareixen dos gossos enormes en aquest totalment desert. Mida de Sant Bernat, però probablement una variant local de pastor i blanc del tot. Ells comencen a bordar en veu alta a mi, però des de la distància. Involuntàriament, penso en l'horror de Stephen King amb un gos en un paper de lideratge: https://www.youtube.com/watch?v=v0k21yeVMbM Si hi ha fins i tot un cotxe que circula al llarg dels gossos que veig com un idiota que corren amb cotxe. Hmmmm, i ara què? Tinc dispositiu de desallotjar gossos amb mi. Però això podria ajudar contra aquest tipus de mida dels gossos fora borda? No em va tranquil · litzar, els gossos estan fora de la vista i decideixo que el meu cadena bloqueig de gairebé tres kilos  fluixa al volant per tal d’abordar. Un paper com dins Cujo, vaig decidir per mi mateix en ment, massa dolent per als gossos. A la bicicleta així, en una mà el senyal acústic del gos i l'altra mà la roda amb la cadena al voltant. Vaig pensar que les bèsties fins a menys de 500 metres ha de venir. Sense base, és clar, però crec que han de sentir-se segurs. A la dreta sento bels dels arbustos .... així que el que fan gossos pastors? L'anti-clímax, no són més que veure i em suis avall, vénen en un instant a un col · lega que lluita contra l'altre costat. Així que si apareixen missatges en un horrorós incident que implica un ciclista a la Manrell Col de, 724 metres d'alçada ... Jo no ho era.

Aviat assolir el primer lloc en català Espanya. Oh, sí, hi havia un altre text en una pedra, tot i que ara són capaços de canviar, és la mateixa nació que viu aquesta identitat encara.

A La Vajol prenc una terrassa deserta i li dec una Entrepan truita i cafè amb llet. I després més avall i cap avall, em sembla a volar, però no és una falta d'atenció sistemàtica permetre, fer atenció a la vorera, sots, grava, corbes, un sol cotxe. Que no es presentin al cap és que llavors cal pujar una vegada més fortament. En contrast amb el 5% més de sis quilòmetres, no pujo una mica de temps, Bennie. Certament no amb el pocavergonya de bronze que em afligeix. Una parella holandesa en un automòbil, més precisament un Renault Espace m'acull a mi, que passa sovint però. O que només es riuen d'aquesta "boig Ciclista"

Battista té un lloc per quedar per mi regularment a l'oest de Girona. Llavors sembla que hi ha verí en el meu GPS per seure. Això li dóna a la distància per anar derechito ...... a. I això està en contra de totes les ascensions. Encara que crec que els primers a arribar a un preu raonable 73 km de distància, el comptador al final de gairebé 98 quilòmetres. Crec que el més difícil viatge fins ara i es fixa un cop més irresponsable del meu cos. Per tant, se sent una mica. La unitat porta a terme, en part sense pavimentar, que puja tan difícil, a través de Banyoles (no he trobat l'energia per treure una altra foto de la famosa llac olímpica més) per prendre una copa i els plàtans per a la venda i després passa per una mena d'autopista C66, a Girona. Incomprensible per a un Neerlandès que es pot manejar una bici aquí, però hi ha ciclistes que ho fan per diversió. Per a mi que està absent en aquell moment. A través del conglomerat de Girona i llocs als quals finalment va trobar la destinació final d'avui ... i demà, el poble de Sant Dalmai, és les 20:30.

Donderdag/ dijous 19 Juli 2012

19 juli 2012 Catalunya, maar eigenlijk nog net niet!

Dat is althans het doel van de dag. Niet al te moeilijk want over 10 km zit ik in Catalonië. Frans-Catalonië welteverstaan, maar wat geeft dat? Eerst even wat boodschappen doen bij de plaatselijke Spar, nee geen grapje, vooral water en nog wat ander vocht en zoute stokjes. Het zal vandaag gelukkig een stuk koeler zijn met 32gr/c. 

Helaas gooit om iets voor twaalven een buitenthermometer al roet in het eten met de mededeling dat het al 34,5gr/c is. 

De rit begint met een lekkere afdaling. Maar eerst nog iets over het pension. Het was eenvoudig, dat had ik of hadden wel al eerder gehad. Maar de sfeer die de gastheren creëren bepaalt alles. Niet dat ze nou bijzonder hun best deden, nee, maar het was oké. Ook Kok zal zich nog de bruut herinneren met zijn overspannen vrouw, die ons feitelijk ter verantwoording riep dat we elders hadden gegeten. En dan dat hotel in Auxonne, onverschilligheid ten top. Het hoeft dus niet super de luxe, hoewel ook best fijn op zijn tijd, maar de kern ligt elders. Wat vinden we nu van het hok in Beaune? Ik zet het persoonlijk niet onderaan, hoewel qua slapen en de rest ook wel heel mager.

Alras  doemen de Pyreneeën op. Ze komen dichterbij, oef. En dan is daar, na een eerste klim de grens met Catalonië. Net of ik er al ben. Maar einddoel is Poble Nou in Barcelona. Een eitje vanaf nu..... En daarna nog een beetje verder, hoewel een echt rondje er niet meer in zit gezien de tijd.

200 meter maar, maar wel een mooie naam voor een col.

De dorpen die ik doorrijd rijgen zich aaneen en tegen vieren zit ik al in ......, het laatste dorp voor de Col de Manrell, die me tegelijk de grens met Spaans Catalonië zal geven. 

Om kwart voor vijf begin ik de beklimming. Ik hoop tegen zeven uur op de top te zijn en dan af te dalen naar één of ander Catalaans dorp. De beklimming is goed te doen, hoewel er pittige stukken in zitten. Zeker ook veroorzaakt door de warmte. Ik heb na het enigszins stukrijden van gisteren besloten om heel rustig te klimmen, en het lukt. Tegen kwart over zes bereik is Las Illas, het laatste dorpje voor de grens op 585 meter hoogte. Langs de weg stonden borden van slaapplaatsen. Dus, gevraagd en gelukt. op nog tweehonderd meter klimmen na vind ik het best. Morgen “fris” dat stukkie nog klimmen en dan omlaagsuizen Spaans Catalonië in. Fris? Ach ja, naar mijn idee amper geslapen vannacht, mijn hele fysieke systeem staat op zijn kop. Maar overdag heb ik er geen last van. Qua kracht voel ik me twintig, que geest verandert dat ook niet echter de realiteit van het aanzien, laat ik het zo maar noemen, is anders..die toont de spiegel. 

Etenstijd! Ik vervoeg me binnen want daar wordt gegeten. De vrouw des huizes zegt dat ik de “jeune fille” moet volgen. De betreffende jongedame is één van de niet onappetijtelijke dochters des huizes, althans zo schat ik het in. Echter...ze doet volgens mij liever iets anders dan want haar moeder haar vraagt. Een geintje maken gaat niet, want hoewel mijn Catalaans nog erg basis is, is dat van deze mensen helemaal afwezig. Ik vermoed dat dit pand voor de zomer wordt gepacht, ‘s-winters zal het wel dicht zitten. 

De zaal, rechts bezet met gezelschappen die aan het eten zijn, in het midden een man en mijn plek wordt...helemaal links in de hoek, op geruime afstand van de anderen. Nee, ik had me al gedoucht.....en dan nog, wie wil dan nou niet naast me zitten?

Het valt me eigenlijk pas later op, dit is toch wel raar. The curse of te traveler, maar dan echt? Voordeel hiervan is, en tevens les voor de alleengaanden onder ons, je kunt er wat van maken. Van alles valt me op. Wat doet die standaard met klerenhangers midden in de zaal? Hé, er is een trap naar boven, de grote, echt grote potloodtekening hangende aan de muur boven mijn tafel. Het verbeeldt een stel mannen die tegen een boom zitten in een groot bos en zich het leplazarus schrikken van een langsrennend wild zwijn, een beer welteverstaan. Bekijk het zelf als je hier komt, het hangt er, onafhankelijk van de eigenaars, vast nog. 

De salade is uitstekend, de beste tot nu toe, dan volgt lam, ook prima. En dan duurt het lang. Totdat moeder, ik zie het gebeuren, bij het teruglopen naar de keuken, opmerkt dat ik er ook nog zit. Binnen een minuut staat dochterlief weer aan mijn tafel, hé ze heeft een knopje in haar onderlip. Het dessert, volgens mij voelt ze zich ongemakkelijk onder haar masker. Dan tijdens de koffie, komt de moeder, die ik onwillekeurig al de heks noem, mij zeggen dat mijn fiets in de garage kan. Snel de koffie achter de redelijke hoeveelheid rosé gegoten, jaja, dit geschrijf ontspruit wel uit iets, maar wat moet ik anders dan die karaf rosé er doorheen jagen, en op naar buiten. Daar staat dochter twee, een klasse knapper, me op te wachten. Zij werkt blijkbaar met pa in de keuken. De fiets binnen gezet en nu zit ik hier....

Het gaat goed!

Op mijn avondkuiertje door het dorp stuit ik nog op een monument voor de Spaanse Republikeinen die waarschijnlijk massaal deze pas gebruikten om een veilig heenkomen te vinden aan het einde van de burgeroorlog in 1939. Ik zal er morgen een foto van nemen. Tevens zie ik de pas die ik morgen moet rijden en mijn benen doen spontaan zeer bij alleen al het zien van deze helling. Die lijkt me toch tegen de 15% zo niet meer. Morgen zal ik het meten en weten. Bij het monument staat een bushalte voor een soort buurtbus, kaartje 1 euro naar o.a. Perpignan. Echter, aan de zijkant van de bushalte, aan de buitenkant dus, zit een douche....... Ik snap er niks van. Op de terugweg hoor ik een enorm gehuil uit de bergen. Honden, wolven, nou het klinkt als die mythische soort die erger huilt dan een wolf. Eng hè?

Això és, almenys l'objecte del dia. No és massa difícil, perquè estic a uns 10 km a Catalunya. Catalunya francès entès, però a qui li importa? Primera menjar al supermercat Spar local, no, no és broma (el Spar es de origen Neerlandès), especialment l'aigua i altres begudes  i pals salades. Serà molt més fresc d'avui feliç amb 32gr / c.

Lamentablement, just abans de les dotze del migdia un termòmetre a l'aire lliure dient que ja era 34,5 g / c és.

El viatge comença amb un descens agradable. Però alguna cosa en primer lloc de la casa. Es tracta simplement que jo tenia o havia tingut ja. Però els amfitrions crear l'atmosfera que ho determina tot. No és que siguin sobretot van fer la seva millor esforç, no, però que estava bé. Kok també es recorda la bèstia amb la seva dona, sobreexcitada, que es diu en realitat per tenir en compte que havia menjat en un altre lloc. I aquest hotel a Auxonne, la part superior indiferència. Ho fa no és de luxe super, però també molt bé en el seu moment, però la clau està en un altre lloc. El que trobem ara a les golfes a Beaune? Jo personalment no el va deixar, encara que en termes de son i el descans també és molt prima.

Aviat sorgeixen als Pirineus. Ells s'acosten, Puff. I després hi ha, després d'una pujada inicial de la frontera amb Catalunya. Igual que jo ja estic. Però l'objectiu final és Poble Nou de Barcelona. Un ou a partir d'ara ..... I després una mica més lluny, tot i un cercle de veritat que ja no es dóna el temps.

Els pobles que condueixen per encadenar-se a si mateixos junts i a prop de les quatre que he estat a ......, l'últim poble abans que el Col de Manrell, a mi en comptes de la frontera amb la Catalunya espanyola donarà.

Les tres quarts de cinc de començar la pujada. Espero que a set hores al cim i després baixar a algun poble català. La pujada és factible, tot i peces picants en el mateix. Certament causat per la calor. Jo estic buscant la forma de conducció bé després el conduir trencat d'ahir, va decidir pujar en silenci, i té èxit. Per últim quart rang de sis hi ha Les-Illas, l'últim poble abans de la frontera a 585 metres d'altitud. Al llarg del camí eren senyals de son. Per tant, va demanar i va tenir èxit. A dos-cents metres d'ascens després de trobar el millor. Demà "fresc" que peça  segueix pujant i geni a la Catalunya espanyola. Fresc? Bé, al meu entendre gairebé no dormim ahir a la nit, el meu sistema físic sencer està ben girat. Però el dia no tinc problemes. En termes de força, em sento vint anys, Que m'importa, però no canvia la realitat de l'aparença, però permetin-me esmentar, és diferent .. que mostra el mirall.

Hora de menjar! Jo uneix-te a mi a l'interior pel fet que es menja. La senyora diu que sóc el "jeune fille" a seguir. La jove està en una de les filles de la casa no és poc atractiu, o pel que s'estimen. No obstant això ... crec que ella ho fa millor que qualsevol altra cosa, perquè la seva mare li va preguntar. No puc fer una broma, perquè encara que la meva català és encara molt bàsic, és que aquestes persones estan completament absents. Sospito que aquesta propietat es lloga per a l'estiu, l'hivern es tancarà.

La sala, plena de les companyies amb les que estan menjant, un home en el medi ... i el meu lloc és a la cantonada esquerra, ben lluny dels altres. No, jo havia estat una dutxa ..... i tot i així, que no s'asseia al meu costat que en l'actualitat?

Realment em sembla més endavant, això és molt estrany. La maledicció o viatger, però en realitat? L'avantatge és, i també ensenya als singles entre nosaltres, vostè pot fer alguna cosa. De tot el que he notat. Què és el que vénen amb ganxos de roba al centre de l'habitació? Escolta, hi ha una escala, el gran dibuix, llapis molt gran penjat a la paret per sobre de la meva taula. Representa a un grup d'homes asseguts en un arbre en un bosc i per impedir la putrefacció por d'un llarg senglar corrent salvatge, un ós que és. Veure per vosaltres mateixos si vostè ve aquí, depèn, sense tenir en compte dels propietaris, però certament

L'amanida és excel · lent, el millor fins ara, es dedueix de xai, molt bé. I a continuació, es triga molt de temps. Fins a la mare, veig que això passi, el camí de tornada a la cuina, m'adono que hi ha al voltant. Dins d'un minut, la meva filla de tornada a la meva taula, bé ella té una corona del seu llavi. Les postres, crec que ella se sent incòmoda amb la seva màscara. Després, durant el cafè, la mare, que involuntàriament jo dic la bruixa, em diuen que la meva bici puc  moure al garatge. Cafè ràpid darrere de la quantitat raonable de vi rosat , sí, és l'escriptura o el creixement d'alguna cosa, però el que jo sóc diferent que la gerra es va beure, i cap a fora. En l'altra filla, dues, una classe més bonica, que m'esperava. Pel que sembla treballa amb el seu pare a la cuina. El bici posar dins i ara sóc aquí ....

És bo!

En la meva passejada del vesper em ensopegada a través del llogaret està en un monument als republicans espanyols que, probablement, s'utilitza per passar aquesta massiva en un refugi segur es pot trobar al final de la guerra civil el 1939. Vaig a fer una foto de matí. També veig que només ha de conduir matí i les meves cames són molt espontani a la simple vista d'aquesta vessant. Això em sembla gairebé un 15% si no més. Demà vaig a avaluar i aprendre. El monument és una parada d'autobús d'una espècie d'autobús local, un bitllet d'euro per incloure a Perpinyà. No obstant això, al costat de la parada, a l'exterior és així, hi ha una dutxa ....... Jo entenc res d'això. En el camí escolto un crit enorme de les muntanyes. Els gossos, els llops, així que sona com les espècies mítiques que plora pitjor que un llop. De molta por eh?

Dank je Laurens

wo 18 jul 2012, 17:54

Ten Dam: het was afschuwelijk warm

BAGNERES-DE-LUCHON - 

In de Franse Pyreneeën steeg het kwik ruim boven de 30 graden. Dat maakte de koninginnenrit extra zwaar. „Het was afschuwelijk warm”, sprak een uitgeputte Ten Dam. 

18 Juli en heeeeet

Tegen elven rijd ik aan. Eerst bij de drogist nog zonnebrandcrème gekocht en daarna voorraad voor de lunch bij de plaatselijke bakker. Raar is dat soms, je moet in de rij staan die tot buiten het pand reikt. In de brandende zon, jaja Nederland. Als drinkvoorraad heb ik drie gevulde bidons, (1,75 liter) en zeven blikjes (2,3 liter). De Engelse waard van L'Olivier meldt en passant nog dat het vandaag ook weer 35 graden zal worden, maar minder wind. Nu was de wind niet prettig, maar minder wind. Afijn, die maak je zelf als het goed is.
Bennie heeft een mooie route gemaakt, ik geef het toe. Soms denk je bij zijn boekje, WAAROM? Zoals gisteren toen met veel moeite een aquaduct gevonden kon worden in Béziers met daarop een onfietsbaar plaveisel. Ook vandaag blijkt het en der zijn voorkeur voor het onverharde of gravelpaden. Gewoon negeren als je iets verder kijkt dan de imaginaire lichtstraal die je koplamp afgeeft.

De route leidt door de Corbieres. Als de wijnen die hier vandaan komen net zo goed smaken als dat het landschap mooi is, althans het deel dat ik vandaag zie, dan zit het wel goed. de Corbieres gaat naadloos over in de Fitou, een kleinere AOC, de Franse tegenhanger van de D.O. in Spanje. De kwalificatie voor het landschap blijft hetzelfde, prachtig.

Dan....komt de bruut met de hamer. De rol wordt denk ik vervuld door de koperen ploert die veel warmer voelt dan gisteren. In ieder geval 35 graden dus. Ik denk meer, zeker zwoegend boven het asfalt. Er valt niet meer tegen op te drinken, 1 blikje op 4,5km. Een dure verbruiker......De hartslag stijgt, wellicht door het gebrek aan vocht. Ik bereik Tuchan en hoewel niet volgens planning, nee dat zeg ik verkeerd, die is er niet, niet volgens idee, ik stop er mee, morgen is er weer een dag. Een pension biedt vandaag onderdak voor een luttel bedrag. Niet zo slecht als we gehad hebben, niet zo goed als we gehad hebben, ergens in het midden richting minder. Café le Globe voor de liefhebber biedt in ieder geval een bed en gedeelde badkamer, maar gedeeld met wie? Er is een soort van bubbelbad, de enige knoppen die het doen zijn water aan/uit en warm/koud. Dat feestje gaat dus niet door.
Verder alles goed, morgen Catalunya, in ieder geval het Franse gedeelte, haha, dat begint over zo'n 20 kilometer. Of ik de Pyreneeën overga, pffff met zo'n temperatuur en dan richting het einde van de dag.....vaig a veure...Ik zie de bergen wel steeds dichterbij komen.

Net werd me gevraagd hoe laat ik wilde ontbijten. Mijn antwoord van negen uur gaf een hoop opluchting, zeker geen ochtendmensen....



Em passeig a les onze. En primer lloc jo compro protector solar fins i tot va comprar accions per dinar a la forn local. Estrany és que de vegades, vostè ha d'esperar en línia que s'estén més enllà de l'edifici. En l'ardent sol, sí, els Països Baixos.... Si tinc tres ampolles d'aigua potable d'accions plenes, (1.75 litres) i set llaunes (2,3 litres). L'amo Anglès de l'Olivier diu en passar que una vegada més avui serà de 35 graus, però amb menys vent. Ara el vent no era vent agradable, però menys. De tota manera, els que creas tu mateix també.
Bennie ha fet una ruta agradable, ho admeto. De vegades un pensa del seu llibre, PER QUÈ? Igual que ahir, quan un aqüeducte amb gran dificultat es pot trobar a Beziers que mostren un paviment en que no puc anar a bici. Avui dia el que sembla i de la seva preferència per la terra o camins de grava. Només has de passar per alt si vostè acaba de veure més enllà de la biga imaginària que els seus problemes de fars.

La ruta condueix a través de les Corbieres. Si els vins vénen d'aquí, així com els sabors que el paisatge és bonic, almenys la part que veiem avui dia, llavors hauria d'estar bé. La perfecció en el Fitou una petita AOC, l'homòleg francès de la DO a Espanya. La qualificació per al paisatge segueix sent el mateix, meravellós.

Llavors .... arriba la bèstia amb el martell. Crec que el paper és interpretat pel pocavergonya de bronze que se sent molt més càlid que ahir. Si més no 35 graus, de manera. Crec que més, sobretot treballant sense parar amb l'asfalt. Ja només hi ha beure, 1 llauna de 4,5 km. Un consumidor de cara ...... El ritme cardíac augmenta, potser a causa de la falta d'humitat. Arribo a Tuchan i encara que no estava previst, no dic malament, no hi ha una sola, no d'acord a la idea, el vaig posar allà, demà serà un altre dia. Una casa d'hostes ofereix refugi avui per una petita suma. No és tan dolent ja que hem tingut, no tan bona com la que hem tingut en algun lloc de la direcció mitjana menys. Cafè Le Globe per als aficionats, com a mínim ofereix un llit i un bany compartit, però compartida amb qui? Hi ha una espècie de remolí, els únics botons que estan fent de l'aigua de encès / apagat i fred / calor. Aquest partit no passarà.

D'altra banda, està bé, demà Catalunya, almenys en la part francesa, jaja, que comença a uns 20 quilòmetres. O vaig a passar a través dels Pirineus, pffff amb aquesta temperatura i després cap al final del dia ..... vaig a veure ... Veig les muntanyes s'han acostat.

Igual que em va preguntar a quina hora volia l'esmorzar. La meva resposta de nou hores li va donar un gran alleujament, no certament la gent al matí ....

Canal du Midi in Sallèles d'Aude

Net gegeten, en onwillekeurig moest ik denken aan het nummer dat op FB geplaatst is,

The curse of the traveler

Daarom deze foto, maar het eten in het restaurant was prima. Dus geen gezeur. Kok is de espresso-expert van ons tweeën, maar que apparaat dat ik MOET aanschaffen, ik heb mijn keuze gemaakt, man!

Het dorpje Sallèles is aardig, er is alleen amper avondleven.

Toch maar wat foto's geschoten en dan kom je toch een Marianne tegen:

Verder ligt er naast mijn huidige verblijfplaats een soort Stonehenge, maar dan middeleeuws. Best bijzonder.

Goed, langzaamaan tijd om te gaan slapen, maar eerst nog wat aan Bennie's route sleutelen. Er zitten toch zo'n 25 twijfelachtige kilometers in tot het ........ land.
Iedereen die via FB berichten stuurt, bedankt, voor de steun in de rug bij deze tegenwerkende Tramontane....

Canal du Midi, Minervois

Even kijken, ja..het is dinsdag 17 juli. Een goede nachtrust gehad in Pezenas hoewel het lijkt dat het aantal uren sinds mijn vertrek veel minder is geworden. Houden zo...

Vandaag pik ik de route van Benjaminse, door ons ook Bennie genoemd, weer op. De route van vandaag voert onder andere langs Vias, een plek waar veel vakantie gehouden wordt. Mezelf, bij gebrek aan Kok, maar eens op de foto gezet, ook speciaal voor Koert en IJf en...wellicht Bloeme. 

Zoals te zien, heb ik mijn nieuwe wielerhemd met de witte mouwen aan/Com puts veure em porto la meva camiseta nou de ciclisme amb manigues blanques

Dit deel van de route vind ik niet bepaald mooi, eigenlijk valt dit hele gebied zo vlak aan de kust, wel tegen. Vooruit, de Middellandse zee maakt een hoop goed. 

Gisteren meldde ik dat het de eerste dag onbewolkt weer was. De Fransozen zetten die toonzetting vandaag voort maar doen er bepaald een schep bovenop. Maat houden jongens, of is het vast oefenen voor Catalonië? Zesendertig graden zie ik en vierendertig, zullen we het op vijfendertig houden, mooi in het midden? Gelukkig is het niet van dat benauwde zoals zo vaak in Nederland, mochten die temperaturen daar heel enkel al eens voorkomen. Maar die hitte, het rijden op de fiets, toch een paar keer klimmen......., wat gebruik je dan een hoop vocht. Ik heb de blikjes die, of eerst via de bidon, of direct in mijzelf verdwijnen niet geteld, maar schat dat aantal toch gauw op meer dan tien. En dan nog is het niet genoeg, merk je. Ik ga niet uitleggen hoe, maar je kunt het zien. Overigens ben ik mijn achterste bidon vandaag verloren. Ik had er vier bij me, twee met meestal een noodvoorraad van, in de loop van de dag, warm water en twee op de bekende positie op de fiets. Die noodbidons hangen aan de tassen, maar de Franse wegen.... Het was weer erg her en der en toen ik een keer controleerde, was het al te laat. De bidon had blijkbaar zijn eigen, misschien wel ondoorgrondelijke weg gekozen. Misschien ligt hij ook wel ergens in een goot, of een greppel, of een drooggevallen sloot, of erger, is hij overreden door een achteropkomend voertuig, hetzij een personenauto, hetzij een truck, of trekker of oogstmachine, want die rijden hier ook rond. 

Vandaag wil ik het niet uit de hand laten lopen. Ik passeer trouwens, blijkens een bord langs de weg ook de wijnstreek “Minervois”, maar dat even terzijde. 

Terugkomend op het niet uit de hand willen laten lopen. Dus al tegen half vijf kijk ik waar ik eventueel kan landen. Sallèles d’Aude lijkt me een goede keuze. Een B&B in de Engelse traditie. Helaas, “complet”. Maar, er is er nog één in het dorp zegt de goede man en hij belt even voor me. Hetzelfde recept, Engelsen, keurig in orde, met voor de liefhebbers een zwembad enzovoort. Aan te bevelen! Gisteren was ook prima in orde, mijn Frans wordt steeds beter, nou nee, niet overdrijven, ik kan me steeds beter redden. Maar uitleggen dat de huiskat me geen mensenvriend lijkt, was duidelijk een brug te ver, toen de uitleg volgde dat dit inderdaad le chat du maison was. Vandaag 75 kilometer gereden. Sommige delen mooi, langs het kanaal du Midi, platanen, een even meefietsende Nederlander, die niet meer lang mag fietsen van zijn tweede vrouw, ja je komt soms een hoop te weten in tien minuutjes, haha. 

Morgen ga ik waarschijnlijk toch maar weer een eigen route rijden want Bennie heeft vandaag zo’n 50 kilometer weten op te rekken tot niet eens zulke mooie 75 kilometer. Zo kom ik er nooit! Wel mooi waren sommige delen van het Canal du Midi, dat overigens veel weg heeft van het Overijsels kanaal tussen Raalte en Deventer.

Canal du Midi, Minervois

A veure, si .. que és el dimarts, 17 de juliol. Una bona nit vaig tenir en Pézenas encara que sembla que el nombre d'hores des que vaig marxar s'ha convertit en molt menys. Segueix així ...

Avui vaig a prendre la ruta de Benjaminse per a nosaltres anomenat Bennie va tornar a trucar. La ruta d'avui porta de viatge a través de Vias, un lloc on molts d'ells ocupats de vacances. Jo mateix, en absència de Kok, però una vegada posat a la foto, també específicament per en Koert i en IJf  i ... potser la Bloeme. Aquesta part de la ruta, no em sembla particularment bé, en realitat tota aquesta zona està tan a prop de la riba, o en contra. Endavant, el mar Mediterrani el converteix en un munt.

Ahir em van informar que el primer dia el temps era clar. Els francesos que posen el to d'avui, però farà exactament un punt a la part superior. Mantenir tipus de temps, o és la pràctica fixa per a Catalunya? Tinc trenta-sis graus i trenta-quatre, trenta-cinc graus, seguirem molt bé en el medi? Afortunadament, res d'això congestionada com tantes vegades en els Països Baixos, el que va permetre temperatures allà només alguna vegada realment evitar. Però la calor, la bicicleta, però pujar un parell de vegades ....... què és el que utilitzen una gran quantitat d'humitat. Tinc les llaunes que, o per mitjà de la primera ampolla, o directament a mi mateix a desaparèixer no es compten, però s'estima que aquest nombre segueix sent fàcilment més de deu. I després no és suficient, te n'adones. No vaig a explicar com, però es pot veure. Per cert, he perdut la meva ampolla d'aigua darrere d'avui. Jo anava amb quatre, dos, en general amb un estoc d'emergència, en el transcurs del dia, aigua calenta i dos a la posició coneguda a la bicicleta. Aquestes ampolles d'aigua d'emergència que penja a les borses, però les carreteres franceses .... Va ser molt dispersa i una vegada que ho vaig comprovar, ja era massa tard. L'ampolla s'assembla a la seva manera, potser insondable triat. Potser també en algun lloc d'un canal, o una rasa o un fossat sec, o pitjor encara, que és atropellat pels cotxes darrere del vehicle, o un cotxe o un camió o un tractor o recol · lectora, ja que conduir aquí al voltant.

Avui no vaig a córrer fora de control. Que passen pel camí, d'acord amb un senyal en el camí, el vi zona "Minervois", però que a un costat. Tornant a no voler sortir de la mà. Així que fins i tot dos quarts em veig on em fos possible els països. Sallèles d'Aude sembla una bona opció. A, B & B en la tradició d'Anglès. Per desgràcia, "completar". Però, hi ha un altre al poble, va dir el bon home i ell la flama per a mi. La mateixa recepta, Anglès, bé retallat, per als amants amb una piscina i molt més. Recomanat! Ahir estava bé, el meu francès és cada vegada millor, així no, no exagero, que sempre es pot estalviar més. No obstant això, expliquen que el gat no em sembla filantrop, era clarament un pont massa lluny, i després va seguir l'explicació que aquest era de fet li xat du maison. Ara a 75 quilòmetres. Algunes parts agradables, al llarg del Canal du Midi, uns aviós, igual un neerlandès a bici, que no sempre es pot de anar a bici de la seva segona esposa, així que de vegades va a aprendre molt en deu minuts, jaja.

Demà probablement només aconsegueixen la seva pròpia ruta de conducció a causa de Bennie té en l'actualitat a uns 50 quilòmetres a estirar fins a tal no és bell, fins i tot a 75 km. Així que mai arribaré! No obstant això, certes parts de la bella Canal du Midi, que també té gust de la canal de Overijsel entre Raalte i Deventer.

Als ik wakker word en mezelf in de spiegel bekijk denk ik: die gozer heeft niet geslapen! Dat heb ik natuurlijk wel, maar niet bijster veel of genoeg. Afijn, wassen, klaarmaken (waarom hebben die Fransen op de camping meestal geen bril op de Wc pot. Krijg je daar die drie sterren voor? Hygiëne? Ja dat is het vast met de billen op het porselein. Er is nog een andere Franse fietser, hij fietst van Grenoble naar Biarritz, mietje, nee hoor grapje!!
Na de tent en alle ingepakt te hebben eet ik nog wat, a la improvisé zullen we maar zeggen. Ik moet vandaag Montpellier passeren, en hoewel geen miljoenenstad, zorgt de combinatie van veel Fransen in de auto en één fietser toch voor veel adrenaline, laat ik het zo zeggen. Hoewel, ik laat me niet gek maken.
Dan rijd ik een stukje de weg naar Séte en ineens is het genoeg. Ik ben het zat als die auto's die me met maximaal 110km per uur inhalen, niemand overtreedt dat natuurlijk. C'est sufficiënt! Dan maar wat heuvels. Dat zijn dan gelijk ook weer beklimmingen waarbij de Holterberg een aanloopje is, maar goed.

Eindelijk, tussen Villeveyrac en Montagnac, een eerste blik op de Middelandse zee
Ik denk al, waar lijkt die Mediterrane mevrouw toch op?

Dit is er dan wel geen, hoewel ook bijzonder, maar alle Mehari's lijken zich in deze contreien verzameld te hebben.

En dan nog iets....die wind. Het wordt me 's-avonds uitgelegd, maar het is gewoon de Mistral. Die staat me daar vandaag...en ook morgen toch lekker een partijtje te blazen, alsof ik er om gevraagd zou hebben... Vlagerig, is een goed woord, hoewel de spellingcontrole het maar niks vindt. Niet de hele dag recht voor de bakkes, maar ook en vooral van rechts. Daar had je er weer één, hups bijsturen. Erg vermoeiend en het houdt ook zo op! Daarom ook stokt de teller vandaag op, ja sorry Kok, op 96 kilometer. En ik eindig in Pezenas, een leuk stadje nabij (met de fiets graag enige relativering)

Beziers. Morgen, Mistral of niet.... verder. Ik wilde woensdag de grens over, maar dat zal toch wel donderdag gaan worden.

Commisaris Kips, die heeft me vanavond toch een formidabele prestatie geleverd, heb ik van horen zeggen.....

Om half acht vindt Kok het tijd om op te staan, ondanks het wat later ter bedde gaan. Na het ontbijt halen we nog even iets (gewicht) nougat en broodjes voor onderweg en zo..en blazen de stad uit. Dat gaat snel....meer dan 30km/u. Het traject kent gelukkig een gemene klim naar Donzére. Je ziet hem amper maar hij is er wel. Kan Kok zijn benen opwarmen. Na 18 kilometers scheiden onze wegen. Kok gaat nog wat rondrijden aldaar en ik rijd verder zuidwaarts. Dat gaat eerst zeer voorspoedig. Ik ben duidelijk in de Provence aanbeland. Het monotone gekrekel, je zult dat maar altijd ieder zomer moeten aanhoren. Soms is het hypnotiserend. Aangenaam daarentegen zijn de lavendel velden. De geur waait je her en der gewoonweg in het gezicht.

Een mooie plaatje levert ook Pont Saint Esprit op, weliswaar genomen vanaf een voor de zondag ook drukke en vooral voor auto's bestemde brug

Onderweg passeer ik nog een schijnbaar zeer geheime fabriek. De hekken er omheen geven me kriebels en doen denken aan de donkerste tijden der mensheid. En groot! Ik denk eerst dat het een kerncentrale is maar kan geen reactors ontdekken. Afijn, blij dat ik er langs ben na kilometers. Fotograferen ten strengste verboden staat er op de hekken. Nog maar eens een plaatje, dit is Saint Étienne des Sorts. Lekker aan de Rhone.

En vervolgens ontwaar ik een berg die zomaar de Mont Ventoux zou kunnen zijn, op gepaste afstand gelukkig.

Ja dit is de Provence, graag alle hoofden even aandacht!

Avignon passeer ik tegen half vijf...op naar Nimes! Ik probeer de beroemde brug te ontwaren vanaf een andere maar zie alleen nieuwere versies. Les ponts de Avignon bij deze dan, voor de TGV’s.

Les ponts de Avignon

Dan gebeurt er iets wat ik niet had afgesproken, althans ik kan het me niet herinneren. Ik krijg een wind recht of schuin voor, en het is geen briesje maar weer een kracht vijf. En dit voor zeker de laatste veertig kilometer. Daar wordt den fietser moe van en het kost veel extra tijd. Ook enkele beklimmingen stonden niet in de voorbespreking van vandaag, wat is dat toch, die muiterij? Uiteindelijk wil ik bij Nimes het Campanile hotel zoeken, na 500 meter links, ....het moet nog komen. En zo fiets ik dan maar door naar het stadje dat ik in gedachten had, Vaulter, dat is echter nog 17 kilometer tegen die wind in beuken. Nee, niet leuk. En ook de gedachte dat dit ongeveer 130 kilometer zou zijn, klopt niet want de teller stopt pas bij 154, ongelooflijk. Veel te veel voor één dag, ik geef het grif toe. El ciclista boig! Maar als er nou niks bruikbaars op de weg komt. In dit plaatsje blijken beide hotels of niet meer te bestaan of gesloten te zijn. Gelukkig is er nog een camping alwaar ik de tent opzet. En douche en eet en nu ga slapen. Voordeel van die 154,7 kilometer is, dat ze hoe dan ook afgelegd moeten worden en ik heb ze al gedaan....... Op naar Beziers morgen, althans die kant op.